Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να συμπονέσουν ή να συμπονέσουν έναν αθλητή που κλαίει στο περιθώριο. Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχουν πολλά πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή από τον αθλητισμό – ο αθλητής δεν χάνει το σπίτι του, την υγεία του ή κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο. Μερικοί θεατές πιστεύουν ότι οι αθλητές που βάζουν τα μάτια τους έξω είναι υπερβολική αντίδραση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το παιχνίδι Bengals v Chiefs το προηγούμενο βράδυ. Στο τέλος του παιχνιδιού, ένας από τους παίκτες της Βεγγάλης, ο οποίος κλήθηκε για πέναλτι που θα μπορούσε αναμφισβήτητα να είναι ο απόλυτος λόγος που η ομάδα του έχασε το παιχνίδι, έκλαιγε ολόσωμη στα πλάγια για αρκετή ώρα καθώς τελείωσε το παιχνίδι. .
Σίγουρα, υπάρχει χρόνος και τόπος για όλα, και στα ομαδικά αθλήματα, το να είσαι ομαδικός παίκτης είναι κρίσιμο. Το κλάμα στο περιθώριο ενώ ο αγώνας συνεχιζόταν δεν θεωρήθηκε από ορισμένους θεατές ως το αποκορύφωμα του καλού αθλητισμού (ούτε θα ήταν μια ιδιοσυγκρασία θυμού ούτε θα συμπεριφερόταν ακατάλληλα όταν ήταν πολύ χαρούμενοι). Περαιτέρω, Το να φυτεύουν τα γαϊδούρια τους στο πλάι, να κλαίνε, δεν βοηθά κανέναν σε καμία από τις δύο ομάδες – οι κριτικοί τα θεωρούν σαν απόσπαση της προσοχής. Και αφαιρούν τη νίκη της άλλης ομάδας και το κάνουν για τον εαυτό τους.
Οι θεατές που δεν συμπονούν ή συμπονούν πιστεύουν ότι το κλάμα αφαιρεί την εστίαση της νικήτριας ομάδας (γνωστός και ως η παρουσίαση του τροπαίου του πρωταθλήματος μετά τον αγώνα Bengals – Chiefs). Ο αναστατωμένος αθλητής εστιάζει εγωιστικά στον εαυτό του. Πολλοί λένε ότι θα έπρεπε να είχε κρατήσει μαζί μέχρι να μπει στα αποδυτήρια. Σίγουρος, μπορεί να κλάψει δημόσια, αλλά δεν έπρεπε να έχει προκαλέσει σκηνή.
Αλλά από την άλλη πλευρά, τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να διαλύσουν αθλητές που αποτυγχάνουν να αποδώσουν – αυτή η βάναυση μεταχείριση είναι τρομερή. Σε αυτήν την περίπτωση, Το CBS μετέδωσε την αντίδραση του παίκτη της Βεγγάλης αμέσως μετά το πέναλτι που έχασε στο τέλος του αγώνα. Αλλά κατά τη διάρκεια του πανηγυρισμού των Αρχηγών, οι κάμερες συνέχισαν να περιορίζουν το αναστατωμένο αμυντικό άκρο, ο οποίος έκλαιγε στο πλάι. Η μετάβαση στον παίκτη που έκλαιγε ήταν υπερβολική. Το να βλέπεις έναν αθλητή να περνάει τη χειρότερη στιγμή της επαγγελματικής του καριέρας δεν είναι απαραίτητο – ειδικά όταν έρχεται σε αντίθεση με τους εορτασμούς του πρωταθλήματος στο γήπεδο.
Αυτοί οι παίκτες είχαν χρόνια αφοσίωσης, θυσίας και αγώνα. Αυτός ο παίχτης ήταν στο κατώφλι να πραγματοποιήσει το πιο τρελό του όνειρο – να πάει στο Super Bowl. Η προσμονή και μόνο θα μπορούσε να προκαλέσει ρίγη σε όλο το σώμα ενός αθλητή. Στη συνέχεια έκανε ένα μοιραίο παιχνίδι, αποτελώντας σημαντικό (αν όχι ο λόγος) για την ήττα της ομάδας του. Παρ’ όλη την εξάσκηση που έκανε, παρότι προσπάθησε όσο πιο σκληρά μπορούσε, τη δική του Η πιθανότητα να ζήσει την απόλυτη φαντασία του έχει παρέλθειπαρόλο που ήταν λίγο έξω από τα χέρια του.
Τα συναισθήματα προκύπτουν απλώς από τη ζέστη του παιχνιδιού, αλλά συνδυάζουν αυτά τα συναισθήματα με μια απώλεια. Και στη συνέχεια εντείνει περαιτέρω αυτά τα συναισθήματα με ένα παιχνίδι στο τέλος της σεζόν. Εάν η δουλειά σας μειώθηκε σε λίγες ώρες μία ή δύο φορές σε ολόκληρη την καριέρα σαςμπορεί να μην κλάψεις, αλλά στοιχηματίζω ότι θα είσαι πιο συναισθηματικός από το συνηθισμένο.
Οι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τα δάκρυα υποτιμούν πόσο μερικοί από αυτούς τους αθλητές βάζουν στο παιχνίδι. Η ήττα δεν είναι μόνο, «Ω, διάολε, δεν μπορώ να κερδίσω το πρωτάθλημα». Δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που κλαίνε. Κάθε ουγγιά του εαυτού τους, διανοητικά και σωματικά, μπήκε στο άθλημά τους, μόνο και μόνο για να ξεφύγει. Το τέλος μιας σεζόν (ή ακόμα και ενός παιχνιδιού) είναι αρκετά συναισθηματικό, ακόμη και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το στοιχείο νίκης/ήττας.
Ενώ πολλοί ονειρεύονται να παίξουν σε ένα μεγάλο παιχνίδι όπως το Super Bowl, το Παγκόσμιο Κύπελλο ή τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η πλειοψηφία δεν ενεργεί ποτέ σε αυτό. Και για εκείνους που επενδύουν τις περισσότερες μέρες τους δουλεύοντας ενεργά για την επίτευξη του στόχου τους, σημειώνονται απώλειες φιλιών και άλλων ευκαιριών. Αυτές οι θυσίες εκτείνονται πέρα από το να παίζεις ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο ή να είσαι Ολυμπιακός αθλητής. Έτσι, οι αθλητές που χάνουν δεν κλαίνε μόνο επειδή δεν μπορούν να παίξουν σε ένα μεγάλο παιχνίδι (ή λόγω απώλειας φήμης ή χρημάτων), αλλά μάλλον επειδή ένα τεράστιο μέρος της ζωής τους εξαφανίστηκε σε μια στιγμή.
Φανταστείτε να πηγαίνατε στο κολέγιο για χρόνια, και στο τέλος, να περάσετε μια γιγάντια εξέταση. Αν αποτύχεις, δεν παίρνεις το πτυχίο σου. Θα έκλαιγα κι εγώ. Αλλά επίσης να θυμάστε ότι οι άνθρωποι κλαίνε και αισθάνονται έντονα για πολλά διαφορετικά πράγματα. μόνο και μόνο επειδή κάποιος κλαίει για ένα πράγμα δεν σημαίνει ότι είναι το μόνο πράγμα που τον ενδιαφέρει. Τούτου λεχθέντος, Πώς είναι «υπερβολική αντίδραση» το κλάμα μετά την αποτυχία σε κάτι στο οποίο οδηγεί η ζωή σας εδώ και χρόνια;
Εάν οι αθλητές δεν πρέπει να κλαίνε για ένα χαμένο παιχνίδι, οι αναγνώστες δεν πρέπει ποτέ να κλαίνε για μια φανταστική ιστορία ή ταινία στην οποία τα πρόσωπα και οι καταστάσεις δεν είναι καν αληθινές. Τουλάχιστον με τον αθλητισμό, οι αθλητές έκαναν προσπάθεια — μόνο να χάσεις. Οι αναγνώστες βιβλίων και οι θεατές ταινιών δεν έχουν κανένα αντίκτυπο σε μια ήδη γραμμένη ιστορία, επομένως είναι λιγότερο λογικό να κλαίμε για αυτούς. Έχετε συγκινηθεί ποτέ με ένα βιβλίο ή ταινία; Αυτή είναι μια ακόμη πιο σημαντική «υπερβολική αντίδραση» από έναν αθλητή που έχασε ένα παιχνίδι.
Φανταστείτε να περνάτε την παιδική σας ηλικία εκπαίδευση για μια εκδήλωση. Καλά τα πας και μπαίνεις στα προκριματικά. Τελικά, προκρίνεις τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ξοδεύοντας σχεδόν όλη σας τη ζωή χτίζοντας για αυτό το γεγονός, μια απώλεια μπορεί να σας κάνει, τον αθλητή, να νιώσετε ότι χάσατε χρόνια ζωής. Και ορισμένα αθλήματα μπορεί να έχουν τρομερή αντίδραση εάν ένας αθλητής τα βγάλει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τερματοφύλακες που έχουν τα βγάλει και κατέστρεψαν πολλά υποσχόμενες καριέρες.
Ανάλογα με τη χώρα και τη σημασία του αγώνα, Ακόμα μεγαλύτερες επιπτώσεις μπορεί να συμβούν στον αθλητή στο χαμένο τέλος. Στο πιο ακραίο επίπεδο, η Βόρεια Κορέα μπορεί να φυλακίσει και να βασανίσει αθλητές που χάνουν επειδή έχασαν έναν τηλεοπτικό αγώνα (σκεφτείτε την ομάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966). Λιγότερο σοβαρό, μη μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες μπορεί να σημαίνει τη διαφορά μεταξύ των συμφωνιών έγκρισης και πιθανώς τίποτα που να μην δείχνει για δεκαετίες προσπάθειας. Αν το σκεφτείτε με αυτόν τον τρόπο, το να χάσετε ένα βασικό παιχνίδι εάν είστε αθλητής που αγωνίζεται σε ένα μικρότερο ή πιο μικρό γεγονός μπορεί να σημαίνει απώλεια εσόδων. Αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να είναι η μόνη πτυχή που θα κρατούσε τα προς το ζην.
Στη ζέστη του ανταγωνισμού, οι αθλητές μπορεί να σκέφτονται μόνο τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή, κάτι που μπορεί να προκαλέσει απώλεια προοπτικής, με ο ανταγωνισμός είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο τους. Για ορισμένους αθλητές, αυτά τα αθλητικά γεγονότα είναι πιο σημαντικά από έναν γονέα, ένα παιδί ή κάποιο άλλο σημαντικό άτομο. Το να βλέπεις τον κόσμο μέσα από την οπτική γωνία του αθλητή μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά είναι όπως κάθε άλλη καριέρα. Εάν ένας βιρτουόζος πιανίστας τραυματίσει το χέρι του ανεπανόρθωτα, δεν θα ήταν αρκετός λόγος για να κλάψει; Ή μήπως ένας επενδυτής καταστρέφεται οικονομικά;
Η ουσία είναι ότι είναι άδικο να περιμένεις τα συναισθήματα των άλλων να ευθυγραμμίζονται με το πώς βλέπεις τον κόσμο. Μερικοί αθλητές μπορεί να κλάψουν κατά τη διάρκεια μιας συναισθηματικής αναταραχής ενός παιχνιδιού πλέι οφ. κάποιοι μπορεί και όχι. Το επίπεδο συναισθημάτων δεν είναι το ίδιο με ένα παιδί που κλαίει επειδή δεν πήρε την καραμέλα που ήθελε.
Τα συναισθήματα δεν είναι λογικά ή λογικά και συχνά φαίνονται γελοία σε άτομα που δεν τα βιώνουν. Τα συναισθήματα δεν τείνουν να είναι λογικά, αλλά αν κάποιος ξεσπάσει σε κλάματα, πιθανότατα έχει ξεπεράσει το νόημα της λογικής και κάθε ανησυχία ότι θα εκληφθεί ως γελοίο. Κάτω από ποιες συνθήκες πιστεύετε ότι είναι γελοίο να κλαίει ένας αθλητής;
